Hoeveel mensen er precies in het appartement van Da Silva verblijven, is niet helemaal duidelijk. Zeker is dat Da Silva er zelf woont. Zijn naam staat op de bel. De moeder zie je `s morgens met de twee kinderen naar school hobbelen. Verder lopen er veel andere mannen en vrouwen in en uit. Je ziet ze zowel `s morgens als `s avonds laat. En als het heel warm is, durven ze wel eens met zijn allen in het voorportaal rond te hangen. Het aantal bewoners van nr. 6 is niet geweten, maar dat ze er muziek maken staat vast. Daar kan zowat de hele blok van meegenieten.
Dat die mannen en vrouwen hier zomaar binnen en buiten lopen, is misschien omdat Da Silva voorzitter is van de lokale capoeiraclub. Hij leert de kleine kindjes van de stad spelen op een echte birimbao. En de tieners ritmische karatesprongen. Hij doet dat met passie en overgave. De kleine kindjes hebben hem graag. De tieners respecteren hem.
In het gebouw weten ze daar niets van. Ze weten alleen dat er veel volk bij Da Silva binnen en buiten loopt en dat ze altijd de voordeur laten openstaan. En dat ze veel lawaai maken, daar op het derde met hun trommels en getingel en getangel.
