Als een pinguïn waggelt ze vastberaden door de massa van de winkelstraat. Flink ingepakt en kwetterend tegen haar hondje dat de lijn strak gespannen houdt, hobbelt ze over de kasseien.
“Kom, Cupido, kom manneke”, tatert het oude vrouwtje als haar pekineesje blijft blaffen naar een grote hond. Het beest staart het beestje verbaasd aan. “Kom, Cupido, het is goed jongen.”
De pinguïn waggelt verder, aan elke arm heeft ze een uitpuilende boodschappentas. Haar grijze permanent waait zachtjes op en neer. En als ze haar hondje wegtrekt van het wafelkraampje, schiet het beestje naar een oude collie. Die geeft geen krimp, aangezien zijn baasje, een oudere man met oudemannenpet, hem streng toespreekt. “Zit, Flo. Stil, Flo.” De pinguïn viert de lijn, zodat ze haar evenwicht niet verliest. En zo geraken kleine hond en grote hond in elkaar verstengeld.
“Maar mijn Cupidootje, maar mijn Cupidootje”, jammert het vrouwtje. Met grote moeite buigt ze voorover en tilt het beestje op, steekt de hondenlijn onder en dan over het trillende hondenlichaampje.
“Het is nogal een heftige. Niks aan te doen, vrees ik.”
“Er zit leven in en dat is goed”, antwoordt de oudemannenpet.
Zo steken ze de ene draad boven en onder de andere. Met een blaffend pekineesje. En een collie die pas durft te bewegen als het mag van zijn baasje.
