In The Corrections overtuigt Enid Lambert haar gezin om voor de laatste maal Kerstmis in het ouderlijk huis te vieren. In 650 pagina’s worden de familiebanden één voor één chirurgisch ontleed. De principiële Alfred, de immer naar erkenning hunkerende Enid, en hun kinderen, de materialistische Gary, puber in volwassen lichaam Chip en de gedreven Denise. Alle vijf proberen ze het leven van de andere gezinsleden te corrigeren met op de achtergrond de nakende dotcombubbel.
Schrijver Jonathan Franzen kruipt één voor één in het hoofd van de Lamberts. Daardoor moet je als lezer voortdurend je mening bijstellen. Chip lijkt door de ogen van zijn broer een puber van 40 die maar niet opgroeien wil. Als Franzen in een volgend hoofdstuk Chip volgt en daarna ook nog Denise liefdevol laat vertellen over haar gestoorde maar liefdevolle grote broer, begrijp je als lezer dat Gary, net zoals de rest van het gezin, Chip ziet zoals hij hem wil zien. Een ander trucje dat de schrijver in The Corrections gebruikt, is dat de Lamberts op het eerste gezicht een typische MidWest-familie zijn, maar dan met uitvergrote karaktereigenschappen en levensverhalen. Denise is een sterrenkok met stormachtige relaties, Chip belandt aan de andere kant van de wereld in een of andere dotcom-hoax. Dat maakt het verhaal op zich boeiend, maar vergroot bij momenten ook de afstand met de lezer. Franzen laat de Lamberts ook opdraven in absurde situaties (Chip met een zalm in zijn broek, Alfred die met levende drollen praat) die op papier misschien wel grappig zijn, maar weinig toevoegen aan het verhaal.
Franzen heeft een heel mooie stijl en de gave om zowel ellenlange zinnen te construeren als met één adjectief een personage te typeren. Toch is ook hier weer de sterkte van het boek meteen de zwakte. Sommige scènes lijken eindeloos te duren, waardoor je al snel diagonaal kan en begint te lezen.
Het Genootschap van het Genot van het Boek vond The Corrections een zeer goed boek, maar miste net dat sprankeltje genialiteit en consistentie om er een kerstfeestje voor te houden. Met hier en daar wat meer correctie had dat misschien wel gekund.
