Mevrouw Van Hecke, die heeft het niet makkelijk met haar baardstrijkende man. Maar misschien verdient ze het wel. Misschien is het baardstrijken van meneer Van Hecke wel een straf.
Sinds die misstap, waar zij zo ongelofelijk veel spijt van heeft, waar hij ook al duizend maal van heeft gezegd dat het haar vergeven is, sinds de Dag van de Für Elise kijkt hij anders naar haar. Niet meer met de minzaam geduldige blik waarmee hij zijn twee dochters bekijkt en ook niet met de samenzweerderige kwajongensblik waarmee hij het zoontje van de buren begroet. Naar haar kijkt hij als naar de puppy die net op het spiksplinternieuwe hoogpolige tapijt heeft geplast.
Want zij heeft hem verhinderd om te nemen wat hem toekwam, waarvoor hij sinds zijn pensioen elke dag heeft geoefend, tot er blaren op zijn handen zaten, zijn vingers blauw van het krijt, uren getraind zodat hij zelfs `s nachts de ballen nog tegen elkaar hoorde tikken. En dat allemaal om zijn grootste vijand, den Alain, te verslaan op het clubkampioenschap, waardoor hij en niet Alain naar de hoofdstad zou mogen voor de Nationale Titel. En hij had haar nog zo gewaarschuwd, dat zij, die zich nooit had geïnteresseerd in zijn passie, geen kik geven mocht, en niet met haar mond, niet met haar koffie, niet met god weet wat zijn concentratie mocht verstoren.
Zij zag haar man de finale van het clubkampioenschap al binnenhalen als plots haar nieuwe gsm rinkelde en manlief pardoes de verkeerde bal naar de verkeerde hoek speelde.
En sindsdien, sindsdien kijkt hij naar haar alsof ze op het spiksplinternieuwe hoogpolige tapijt heeft geplast. En wrijft achteloos in zijn baard.
