Na mijn midlife-crisis word ik life coach. In het voor- en najaar ga ik met CEOs, sales en project managers, vice presidents en local trial managers zandkastelen bouwen.
Ik steek ze allemaal in een proper maar oud krakend hotel ergens aan de Noord-Franse kust (Paris-le-Touquet lijkt me wel wat), waar er elke avond traditionele eerlijke Franse kost wordt geserveerd in de eetzaal met zicht op zee. En de smart phones van de schare CEOs en entrepeneurs blijven liggen aan de receptie, dat spreekt voor zich.
Elke dag begint met een groot wit blad waar wij onze verlangens en onze angsten aan toe vertrouwen. Rond deze woorden ontwerpen we een kasteel. Dan is er vrije tijd tot twee uur voor de vloed (als ik in een goede bui ben, krijgen ze hun telefoon dan even in hun handen), maar we vertrekken stipt naar het strand. Wie het laatst aan de receptie is, moet het materiaal dragen.
Op het strand bouwen we ons zandkasteel. Eerst tekenen we een plattegrond. Dan trekken we 10 meter voor het kasteel een streep in het zand en beginnen we aan de slotgracht (een zandkasteel zonder slotgracht is geen zandkasteel maar een zielig hoopje zand). We maken het mooiste en grootste en verfijnste zandkasteel ter wereld. Per retraite is er ook de felbegeerde prijs voor de hardste werker. En ik geef als coach sowieso het goede voorbeeld en werk aan een hoog maar toch vol te houden tempo mee aan de kantelen, de putten, de wegjes. Degene met de grootste babbel stuur ik met een emmertje ver weg om mooie schelpjes te zoeken. Want een zandkasteel dat niet versierd is met mooie schelpjes, dat is geen zandkasteel, maar een zielig hoopje zand.
Als de golven de tienmeterstreep bereiken, veranderen de regels. Vanaf dan mag er niet meer aan het kasteel zelf gewerkt worden. De vlag wordt op de hoogste toren gezet en we werken we alleen nog maar aan grachten en muren om het wassende water tegen te houden.
Dan bereikt het water het kasteel zelf en alle schoppen worden neergelegd. Ik trek een dure fles champagne open en we kijken hoe de golven het prachtige kasteel centimeter per centimeter opslokken totdat er helemaal niets meer van over is. “Zo gaat dat”, zal ik telkens weer op dat moment mompelen en dan raap ik de schoppen bijeen en trek zonder nog een woord te zeggen terug naar het hotel.
Ik had gedacht aan een 3.000€ per persoon per dag (hotel en eten inclusief) voor deze once in a lifetime life changing retraite. Vervoer niet inbegrepen. Voor een meerprijs kan ik ook voor enkele kinderen zorgen die een uurtje komen meehelpen.
Inschrijven kan via het contactformulier of via een comment op deze post.